تصویر فقط برای اهداف نمایشی. | اعتبار عکس: Getty Images
سازمان بهداشت جهانی در 9 آوریل اعلام کرد که تعداد تلفات ناشی از هپاتیت ویروسی در حال افزایش است و این بیماری دومین عامل مرگ و میر عفونی در جهان است – با 1.3 میلیون مرگ در سال – مانند سل.
در گزارش جهانی هپاتیت 2024 WHO آمده است که داده های جدید از 187 کشور نشان می دهد که تعداد تخمینی مرگ و میر ناشی از هپاتیت ویروسی از 1.1 میلیون در سال 2019 به 1.3 میلیون در سال 2022 افزایش یافته است. سی.
در گزارشی که در اجلاس جهانی هپاتیت منتشر شد، آمده است: “روزانه 3500 نفر در سراسر جهان به دلیل عفونت های هپاتیت B و C جان خود را از دست می دهند.”
بنگلادش، چین، اتیوپی، هند، اندونزی، نیجریه، پاکستان، فیلیپین، روسیه و ویتنام مجموعاً تقریباً دو سوم بار جهانی هپاتیت B و C را بر دوش می‌کشند.
آژانس بهداشت سازمان ملل در بیانیه ای اعلام کرد که دستیابی جهانی به پیشگیری، تشخیص و درمان در این 10 کشور تا سال 2025، در کنار تشدید تلاش ها در منطقه آفریقا، برای بازگرداندن پاسخ جهانی به مسیر دستیابی به اهداف توسعه پایدار ضروری است. .
دکتر تدروس آدهانوم گبریسوس، مدیر کل WHO گفت: «این گزارش تصویری نگران‌کننده را نشان می‌دهد: علیرغم پیشرفت در سطح جهانی در پیشگیری از عفونت‌های هپاتیت، مرگ و میرها در حال افزایش است زیرا تعداد بسیار کمی از افراد مبتلا به هپاتیت تشخیص داده شده و تحت درمان قرار می‌گیرند.» سازمان جهانی بهداشت متعهد به حمایت از کشورها برای استفاده از همه ابزارهایی که در اختیار دارند – با قیمت های دسترسی – برای نجات جان انسان ها و تغییر این روند است.
برآوردهای به روز شده WHO نشان می دهد که 254 میلیون نفر با هپاتیت B و 50 میلیون نفر با هپاتیت C در سال 2022 زندگی می کردند. نیمی از بار عفونت های مزمن هپاتیت B و C در بین افراد 30 تا 54 ساله و 12 درصد در میان کودکان زیر 18 سال است. در این بیانیه آمده است که مردان 58 درصد از کل موارد را تشکیل می دهند.
گزارش جهانی هپاتیت 2024 سازمان جهانی بهداشت جدا از صحبت در مورد پیشرفت جهانی و شکاف‌های تشخیص و درمان، به نابرابری‌ها در قیمت‌گذاری و ارائه خدمات اشاره کرد و گفت، بودجه همچنان یک چالش است.
این گزارش مجموعه‌ای از اقدامات را برای پیشبرد رویکرد بهداشت عمومی به هپاتیت ویروسی که برای تسریع پیشرفت در جهت پایان دادن به اپیدمی تا سال 2030 طراحی شده است، تشریح کرد.
این موارد عبارتند از: گسترش دسترسی به آزمایش و تشخیص؛ تغییر از سیاست ها به اجرا برای رفتار عادلانه؛ تقویت تلاش های پیشگیری از مراقبت های اولیه؛ استفاده از داده های بهبود یافته برای اقدام؛ و درگیر کردن جوامع متاثر و جامعه مدنی در میان دیگران.