عایشه راشان 19 ساله پاکستانی که از یک اهداکننده 69 ساله در بیمارستانی در چنای پیوند قلب انجام داد. | اعتبار عکس: PTI
داستان دلگرم کننده یک دختر 19 ساله پاکستانی که پس از پیوند قلب موفقیت آمیز در هند، جان تازه ای به دست می آورد، نشان می دهد که چگونه می توان مرزها را برای اهداف بشردوستانه تسهیل کرد و چالش هایی را که بیماران قلبی در کشور همسایه با آن مواجه هستند، نشان می دهد.
عایشه راشان از کراچی تحت عمل جراحی پیوند قلب در MGM Healthcare، چنای قرار گرفت.
پس از اینکه اهداکننده مرگ مغزی مناسبی در دسترس بود، او در 31 ژانویه 2024 تحت پیوند قلب قرار گرفت. پس از اقدامات انجام شده، او در این ماه مرخص شد.
دکتر KR Balakrishnan، رئیس، مدیر علوم قلب، موسسه پیوند قلب و ریه و پشتیبانی مکانیکی گردش خون، گفت که خانم راشان برای اولین بار در سال 2019 زمانی که 14 ساله بود با نارسایی قلبی شدید و عملکرد قلبی بسیار ضعیف به آنها مراجعه کرد. او بسیار مریض شد و ایست قلبی داشت و مجبور شد با CPR احیا شود و دستگاهی به نام ECMO را برای حفظ گردش خون قرار دهد. سپس در آن زمان یک پمپ قلب مصنوعی گذاشتیم و در نهایت او بهبود یافت و به کشورش بازگشت.
طی چند سال بعد، او دوباره بیمار شد زیرا یکی از دریچه‌هایش شروع به نشتی کرد… و نارسایی شدید در سمت راست قلبش ایجاد شد و عفونت کرد و درمان او در آن کشور بسیار دشوار شد. ” او اضافه کرد.
دکتر بالاکریشنان گفت که گرفتن ویزا برای او بسیار دشوار است.
“مادر او یک مادر مجرد است، آنها پول و منابعی نداشتند. دکتر بالاکریشنان گفت که ما باید تمام هزینه ها از جمله بستری شدن مکرر را بر عهده می گرفتیم PTI فیلم های.
خانم راشان با حمایت آیشواریا تراست، یک سازمان غیردولتی مستقر در چنای و کمک های دیگر بیماران پیوند تحت عمل جراحی قرار گرفت.
پیوند پس از دریافت عضو اهدایی از یک مرد مسن مرگ مغزی از دهلی انجام شد.
او گفت: «بزرگترین چالش این بود که پول نبود. برای درمان این بیماری به 30 تا 40 میلیون روپیه نیاز است. «بیمارستان یک بیمارستان خصوصی است. و بنابراین ما مجبور شدیم از طریق اعتماد، از طریق منابع خود و بیماران سخاوتمندمان پول جمع آوری کنیم. بنابراین این یک چالش بزرگ بود. و اینها رویه های پرخطری هستند که نتایج آن قابل پیش بینی نیست. اما ما مجبور شدیم این کار را انجام دهیم زیرا در غیر این صورت این دختر جوان زنده نمی‌ماند.»
خانم راشان که آرزو دارد طراح مد شود، از دولت هند به خاطر دادن ویزا برای بازدید از کشور برای درمان تشکر کرد.
مادر خانم راشان گفت مشکل این است که پاکستان چنین امکاناتی ندارد. خانم راشان اولین پاکستانی نیست که در هند پیوند قلب می گیرد.
محمد امیر که بنا به درخواست نامش تغییر کرده است، در سال 2014 37 ساله بود که متخصصان قلب در کراچی به او گفتند که از «کاردیومیوپاتی متسع» رنج می‌برد، بیماری که در آن حفره‌های قلب گشاد می‌شوند و ماهیچه‌ها ضعیف می‌شوند و باعث اختلال در کاردیومیوپاتی می‌شود. توانایی قلب برای پمپاژ موثر خون به بقیه بدن. آقای امیر که اکنون 46 سال دارد به من گفت: «پزشکان وضعیت مرا با دارو کنترل کردند، اما به من گفتند پیوند تنها راه درمان است. نیوز اینترنشنال، در پی گزارش هایی مبنی بر پیوند موفقیت آمیز قلب خانم راشان در هند. از طریق تحقیقات آنلاین، من یک مرکز پیوند قلب را در چنای، هند کشف کردم، جایی که در سال 2014 یک قلب جدید از یک اهداکننده هندی ناشناس دریافت کردم. آقا امیر تنها نیست. قاری زبیر، امامی از گجرات، اولین پاکستانی بود که برای پیوند قلب به چنای سفر کرد. متأسفانه او دچار عوارض شد و زنده نماند.
آقای امیر که ترجیح می دهد اطلاعات شخصی را محرمانه نگه دارد، گفت: “طبق اطلاعات من، حدود شش پاکستانی در هند تحت پیوند قلب قرار گرفته اند.” “من طولانی ترین بازمانده هستم. چهار نفر دیگر پس از پیوند جان خود را از دست دادند.
بسیاری از جراحان پیوند و قلب، کمبود تخصص، هزینه های بالا، مراقبت های محدود پس از عمل، و کمبود اهداکنندگان فوت شده را از دلایل اصلی عدم وجود برنامه پیوند قلب در پاکستان عنوان می کنند.
دو دلیل اصلی که ما پیوند قلب را انجام نمی دهیم، عدم اهداکنندگان فوت شده است [transplant hearts can only be taken from deceased individuals] دکتر فیصل سعود دار، جراح مشهور پیوند کبد، گفت: و فقدان تخصص. دکتر دار، رئیس و مدیر عامل موسسه و مرکز تحقیقات کلیه و کبد پاکستان در لاهور، بر اهمیت افزایش آگاهی در مورد اهدای عضو پس از مرگ برای نجات جان افراد تاکید کرد.
دکتر پرویز چودری جراح مشهور قلب معتقد است که پیوند قلب به زودی در پاکستان به واقعیت تبدیل خواهد شد. در این گزارش آمده است که او از مقامات خواسته است تا «مرگ مغزی» را در پاکستان تعریف کنند و درخواست‌های اهدای عضو از افراد متوفی را تسهیل کنند.
«در حالی که می‌دانم پیوند قلب پیچیده و پرهزینه است، سفر به هند برای چنین روش‌هایی بار بزرگی است. ای کاش ما مراکز خودمان را داشتیم که پیوند را با نرخ های رایگان یا مقرون به صرفه برای نجات جان بیشتر ارائه می دادند.»