جراحی جهانی: چرا دسترسی به جراحی ضروری مهم است

جیجراحی لوبال فرزند نادیده گرفته شده در سلامت جهانی است. این غفلت در جنوب آسیا که بزرگترین جمعیت جهان را دارد که به جراحی ضروری دسترسی ندارند، تکان دهنده تر است.

(برای دریافت برترین اخبار روز سلامت، در خبرنامه ما عضو شوید Health Matters)

جراحی جهانی چیست؟

جراحی جهانی بر دسترسی عادلانه به جراحی های اورژانسی و ضروری تمرکز دارد. در حالی که عمدتاً بر کشورهای با درآمد کم و متوسط ​​(LMICs) تمرکز می‌کند، نابرابری‌های دسترسی و جمعیت‌های کم‌درآمد در کشورهای با درآمد بالا (HIC) را نیز در اولویت قرار می‌دهد. این “جراحی ها” شامل جراحی های ضروری و اورژانسی مانند جراحی، زایمان، تروما و بیهوشی (SOTA) است. علی‌رغم تفاوت‌های کوچک، در میان گروه‌های بین‌المللی متعدد در مورد حدود سی روشی که در زیر چتر جراحی اورژانسی و ضروری قرار می‌گیرند، اجماع زیادی وجود دارد.

جراحی جهانی چقدر به عقب باز می گردد؟

سال 2015 را می توان «آنوس میرابیلیس» یا سال معجزه آسای جراحی جهانی در نظر گرفت. ثابت شد که این یک نقطه عطف در شناخت اهمیت مراقبت های جراحی در مقیاس جهانی است. یکی از پیشرفت‌های کلیدی که نقش مهمی در این تحول ایفا کرد، گزارش شبکه اولویت‌های کنترل بیماری (DCPN) در مورد جراحی‌های ضروری بود که توسط بانک جهانی حمایت می‌شد و تاکید می‌کرد که مراقبت‌های اورژانسی و ضروری جراحی مقرون‌به‌صرفه است. افزایش مقیاس سیستم های جراحی مقرون به صرفه است. و اینکه بار بیماری زیادی وجود دارد که با جراحی قابل پیشگیری است.

توسعه دوم بود لانست کمیسیون جراحی جهانی (LCoGS) که کارشناسان و ذینفعان را برای بررسی وضعیت دسترسی به مراقبت های جراحی در سراسر جهان گرد هم می آورد. ایده پردازی شاخص هایی برای نظارت بر آمادگی مراقبت های جراحی؛ ظرفیت و تاثیر سیستمی؛ و توسعه استراتژی های قابل اجرا مانند طرح ملی جراحی، زایمان و بیهوشی (NSOAP). این امر راه را برای مهمترین سیاست سطح بالا و تعهد سیاسی به جراحی هموار کرد که تصویب اعلامیه سازمان بهداشت جهانی در مورد جراحی ایمن (قطعنامه 68.15 WHO) است که عدم امکان پوشش بهداشتی همگانی را در غیاب موارد مورد نیاز تشخیص داد. تعهد به سیستم های جراحی ضروری و اورژانسی

در حالی که سال 2015 زمینه را برای جراحی محبوب جهانی فراهم کرد، مهم است که توجه داشته باشیم که تاریخچه این رشته به طور کلی به چندین دهه قبل باز می گردد. تبادل دانش و به اشتراک گذاری دوجانبه کارآموزان تحت مأموریت های جراحی در محیط های بشردوستانه در نقاط مختلف جهان در قرن گذشته می تواند جهانی در نظر گرفته شود. با توجه به تمرکز بر کاهش نابرابری ها، مردم همچنین به درستی استدلال کرده اند که جراحانی که متعهد به ارائه مراقبت در مناطق روستایی و دورافتاده جهان هستند، چندین دهه قبل از سال 2015 جراحی جهانی پیدا کرده اند.

چقدر مشکل بزرگ است؟

بزرگی مشکلات جراحی جهانی قابل توجه است و طیفی از چالش ها از جمله غیرقابل دسترس بودن، بار بیماری و بار اقتصادی را در بر می گیرد.

LCoGS اشاره کرد که پنج میلیارد نفر یا بیش از 70 درصد از جمعیت جهان، در صورت نیاز، دسترسی به موقع به مراقبت های جراحی ایمن و مقرون به صرفه ندارند. از همه مهمتر، 99٪ و 96٪ از مردم در کشورهای با درآمد کم و متوسط ​​پایین (LLMICs) به ترتیب با شکاف دسترسی در مقایسه با 24٪ در کشورهای با درآمد بالا (HICs) مواجه هستند که نشان دهنده یک نابرابری آشکار جهانی است. از پنج میلیارد نفر، بیش از 1.6 میلیارد نفری که دسترسی ندارند در جنوب آسیا زندگی می کنند. این بدان معناست که بیش از 98 درصد از جمعیت جنوب آسیا به مراقبت ایمن و مقرون به صرفه SOTA دسترسی ندارند.

عدم دسترسی به بار بیماری گره خورده است. در سال 2010، حدود 17 میلیون مرگ به دلیل شرایط قابل درمان جراحی نسبت داده شد که از بار مرگ و میر ناشی از اچ آی وی/ایدز، سل و مالاریا پیشی گرفت – که بر نیاز به بهبود دسترسی تاکید می کند. کار از Global Surg Collaborative اشاره کرده است که مرگ و میر بعد از عمل سومین علت شایع مرگ و میر درست کمتر از بیماری ایسکمیک قلبی و سکته است. این تا حدی به دلیل عدم مراقبت به موقع، جراحی های ناایمن و ظرفیت محدود سیستم های جراحی است. علاوه بر این، DCPN به طور جامع بار بیماری را در LMICها ارزیابی کرد که می توان با افزایش خدمات جراحی در بیمارستان های منطقه از آن جلوگیری کرد. نتایج نشان داد که LMICها دارای بیش از 77 میلیون سال زندگی با ناتوانی قابل پیشگیری (DALY) هستند که 3.5 درصد از کل بار بیماری در این کشورها را تشکیل می دهد. در میان مناطق، جنوب آسیا دارای نرخ DALY بالاتر از میانگین LMIC بود. جنوب آسیا به ترتیب 50.46، 32.49، 26.67 و 33.35 درصد از بار جراحی قابل پیشگیری بیماری های نوزادان و مادری، ناهنجاری های مادرزادی، شرایط گوارشی و صدمات را شامل می شود.

بار بیماری نیز منجر به بار اقتصادی می شود. زیان انباشته پیش‌بینی‌شده برای تولید ناخالص داخلی ناشی از عدم افزایش مقیاس مراقبت‌های جراحی، 20.7 تریلیون دلار (بر حسب برابری قدرت خرید) در 128 کشور تا سال 2030 تخمین زده می‌شود. زیان سالانه در رفاه اجتماعی حدود 14.5 تریلیون دلار برای 175 کشور بود. آسیای جنوبی حدود 7 درصد از رفاه از دست رفته جهانی را تشکیل می دهد.

چه کاری انجام می شود؟

صرف نظر از بیماری و بار اقتصادی، جراحی در سیاست ها و برنامه ریزی های بهداشتی در سطح بین المللی نادیده گرفته می شود. LCoGS خاطرنشان کرد که جراحی کمتر از 1 درصد از همه شاخص‌های ذکر شده در گزارش‌های بانک جهانی، سازمان جهانی بهداشت، یونیسف و سایر گزارش‌ها را شامل می‌شود. بی توجهی در سیاست گذاری ملی نیز وجود دارد. تجزیه و تحلیل برنامه های راهبردی بهداشت ملی از 43 کشور آفریقایی نشان داد که 19٪ به هیچ وجه به جراحی یا شرایط جراحی اشاره نکرده اند در حالی که 63٪ فقط پنج بار یا کمتر به جراحی اشاره کرده اند. به طور مشابه، تجزیه و تحلیل بیش از 70 سال سیاست گذاری در هند نیز توجه محدود و رو به کاهش به جراحی را نشان داد. جدیدترین سیاست ملی سلامت (2017) تنها دو مورد از عبارت جزئی – “Surg” را ذکر کرده است. در حالی که لانست کمیسیون جراحی جهانی سرطان خاطرنشان کرد که جراحی در برنامه‌های ملی کنترل سرطان نقش اساسی دارد، دستورالعمل‌های جدید هند در مورد بیماری‌های غیرواگیر (2023) که به شدت بر سرطان تمرکز دارد، به طور محدود به جراحی اشاره شده است.

در حالی که داده‌های حساب ملی سلامت در مورد بودجه برای جراحی محدود است، داده‌های منابع دیگر مانند کمک‌های توسعه برای سلامت (DAH) به بی‌توجهی در بودجه جراحی و حوزه‌های مرتبط اشاره می‌کند. کمک‌های DAH به مراقبت از تروما کمتر از 1 دلار در روز در مقایسه با 41 دلار در روز برای HIV یا 25 دلار برای سل است. در حالی که سازمان‌ها و بنیادهای خیریه ایالات متحده چندین میلیون را برای مراقبت‌های جراحی در LMICها هزینه کرده‌اند، اینها عمدتاً به سمت بیماری‌های خاصی مانند شکاف کام، فیستول‌های زایمان و مسائل چشمی هدایت می‌شوند و تقویت سیستم‌های جراحی را به کشورهای مختلف واگذار می‌کنند. به عنوان مثال، از 105 میلیون دلاری که توسط 470 بنیاد ایالات متحده از سال 2003 تا 2013 هزینه شده است، تنها 7.1 میلیون دلار و 1.7 میلیون دلار به ترتیب صرف آموزش ارائه دهندگان جراحی محلی و زیرساخت ها شده است.

در تحقیقات نیز غفلت مشاهده می شود. یک تجزیه و تحلیل کتاب سنجی گذرا نشان می دهد که در سال 2022، تنها 315 عنوان “جراحی جهانی” (1.5٪) در منتشر شد پایگاه داده در مقایسه با 21453 عنوان “سلامت جهانی”. تحقیقات به نوبه خود با بودجه تحقیقاتی مرتبط است. به عنوان مثال، بزرگترین سرمایه گذار تحقیقاتی برای مراقبت های بهداشتی در ایالات متحده، مؤسسه ملی بهداشت (NIH) است. در سال 2021، NIH 1500 پروژه تحقیقاتی بزرگ (کمک مالی R01) به ارزش 750 میلیون دلار را تأمین مالی کرد که از این میان تنها 40 پروژه به ارزش 22 میلیون دلار مربوط به جراحی و تنها یکی در مورد جراحی جهانی بود. بی‌توجهی در سیاست‌گذاری، تأمین مالی، و تحقیقات و همگی مرتبط با یکدیگر.

بعدش چی؟

موارد فوق ممکن است تصویر دلهره‌آوری را ارائه دهند، اما چالش‌های جراحی جهانی قابل حل هستند. کار از LCoGS و DCPN نشان می‌دهد که مراقبت‌های جراحی ضروری و اورژانسی مقرون‌به‌صرفه و مقرون‌به‌صرفه است. حداقل 30 LLMIC در حال حاضر برخی از داده های داخلی در مورد شاخص های مراقبت جراحی خود دارند – بزرگترین آنها هند است. چندین کشور آفریقایی از سال 2015، NSOAP هایی را تهیه و اجرا کرده اند که تعهد سیاسی و سیاستی قوی نشان می دهد. در آسیای جنوبی، پاکستان چشم انداز مراقبت های جراحی ملی را تدوین کرده است، نپال یک NSOAP را آغاز کرده است، و پرادان مانتری جان آروگیا یوجانا میلیون ها عمل جراحی را در صفر ارائه کرده است. یا هزینه ناچیز برای 40 درصد پایین هندی ها. تحقیق و نوآوری، تمرکز سیاست، و تامین مالی پایدار کلید حل چالش‌های جراحی جهانی هستند.

ایمن پروین افسر و مایتیلی. K محققان انجمن تحقیقات کاربردی اجتماعی (ASAR) هستند. سیدش زاده یکی از بنیانگذاران ASAR است.