آیا پرادان مانتری جان آروگیا یوجانا نیاز به تغییر طراحی دارد؟

آیا طراحی PMJAY نیاز به تغییر دارد تا این طرح پایدارتر شود؟

ناچیکت مور: PMJAY مورد نیاز بود زیرا این باور وجود داشت که در حالی که بخش عمومی وجود دارد و قرار است مراقبت های بهداشتی همگانی را به صورت رایگان ارائه دهد، در کارهایی که می تواند انجام دهد، کمبودهایی وجود دارد. بنابراین، نیاز به اجازه دسترسی بیماران به بخش خصوصی وجود داشت. فکر نمی‌کنم این طرح هرگز برای پرداختن به پوشش جامع سلامت همگانی یا هزینه‌های جامع مراقبت‌های بهداشتی طراحی شده باشد – در حال حاضر کمتر از 2.5 درصد از کل هزینه‌های سلامت است. تحقیقات ما نشان می‌دهد که اگر در بسیاری از ایالت‌ها، هزینه‌های بخش دولتی را با مخارج PM-JAY ترکیب کنید، هزینه‌های بهداشتی دولت ممکن است برای ارائه پوشش سلامت همگانی، از جمله داروها و تشخیص‌ها کافی باشد. به عنوان مثال، دلیلی که ما شاهد هزینه‌های بالای از جیب در کرالا هستیم، این است که بخش دولتی، علیرغم اینکه بودجه خوبی دارد، نمی‌تواند مراقبت‌های بهداشتی همگانی را ارائه دهد. مراقبت های اولیه آن کم استفاده است و ضایعات و ناکارآمدی بسیار زیادی وجود دارد. من نگرانم که اگر طرح‌ها در بالای طرح بیمارستان محور قرار بگیرند، تخصیص نادرست منابع دولتی را تشدید می‌کند. در واقع، اکنون تحریفاتی وجود دارد: حتی یک بیمارستان دولتی که قرار است مراقبت رایگان به شما ارائه دهد، اکنون بررسی می کند که آیا شما مجاز به دریافت PMJAY هستید یا خیر. چرا؟ آیا ما در حال حاضر مانع ایجاد کرده ایم؟ زیرا، در حالی که یک خانواده با درآمد بالا می تواند رد یا تاخیر ادعا را انجام دهد، یک خانواده کم درآمد نمی تواند. چگونه می توانید مراقبت های بهداشتی بهتری را به مردم ارائه دهید تا هزینه های از جیب خود را حذف کنید؟ سازمان ملی بهداشت (NHA) و سازمان بهداشت دولتی (SHA)، با توانایی خود در خرید مراقبت به شیوه ای سازمان یافته و با کیفیت بالا، کجا می توانند به شما کمک کنند؟ من فکر می کنم این سوالی است که باید دنبال کنیم.

همچنین بخوانید | براساس داده های وزارت بهداشت، زنان تقریباً 49 درصد از کل کارت های آیوشمن ایجاد شده را تشکیل می دهند

آوانی کاپور: ناچیکت در مورد طرف عرضه صحبت کرد و من می خواستم طرف تقاضا را وارد کنم. جالب اینجاست که از بیمارستان های ساخته شده در حالی که 43 درصد خصوصی هستند، بقیه دولتی هستند. این باور وجود دارد که یک بیمارستان خصوصی خدمات بهتری ارائه می دهد و بنابراین مردم حتی زمانی که یک بیمارستان دولتی نزدیک خود دارند، به یک بیمارستان خصوصی مراجعه می کنند. ممکن است که این فقط یک فرض نباشد: در اکثر جاها، شانس دریافت مراقبت با کیفیت بهتر در یک بیمارستان خصوصی می تواند بیشتر از یک بیمارستان دولتی باشد. ما به اندازه کافی برای افزایش باور به سیستم بهداشت عمومی انجام نداده ایم.

چرا بخش خصوصی بیماران را دور می زند؟ یک، ظرفیت. در بسیاری از ایالت ها، تعداد افراد به ازای هر ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی (EHCP) واقعاً زیاد است. در بیهار، بیش از 10000 خانواده در هر EHCP بود. بنابراین، شما لزوماً تعداد کافی تخت و امکانات ندارید تا بتوانید آن تقاضا را برآورده کنید. دوم، تاخیر در پرداخت مطالبات علیرغم روشن بودن دستورالعمل ها در مورد زمان تحویل. سه، رد ادعا نیز وجود دارد، به این معنی که بیمارستان بیمار را می‌پذیرد، جراحی را انجام می‌دهد و سپس شرکت بیمه به دلیل اشتباهات اسنادی یا فنی آن ادعا را رد می‌کند. چهار، دولت اتحادیه سقفی برای مبلغی که می‌توانید برای درمان‌های مختلف دریافت کنید، تعیین کرده است. این همیشه برای ارائه دهندگان خصوصی خوب کار نمی کند.

تحویل PMJAY تا زمانی که بخش عمومی تقویت نشود دشوار خواهد بود. این به این دلیل است که بیماران ترجیح می‌دهند به یک بازیکن خصوصی که قبلاً بیش از حد سنگین شده است بروند. البته بیمارستان‌های خصوصی هزینه بیشتری می‌گیرند و ممکن است اقدامات غیرضروری انجام دهند، اما چیزی که اغلب به اندازه کافی در مورد آن صحبت نمی‌شود این است که باری بر دوش آنها وجود دارد زیرا بخش دولتی یا عملکردی ندارد یا مردم به این بخش اعتماد ندارند.

اختلاف عملکرد بین ایالات تحت PMJAY چقدر گسترده است؟

آوانی کاپور: نه تنها بیمارستان وجود ندارد [in many parts]اما حتی بیمارستان‌های مجهز نیز فعال نبوده‌اند. به عنوان مثال، در اوتار پرادش، 39 درصد از زمان استخدام غیرفعال بوده اند و تنها 50 درصد در شش ماه گذشته فعال بوده اند. ایالات [performances] متفاوت. در پوشش، برخی از آنها در مقایسه با دیگران بسیار کم بوده اند، و حتی در داخل ایالات، پراکندگی بیمارستان ها کج است. فرآیندهای حکمرانی تفاوت بزرگی ایجاد می کند. از نظر پرداخت خسارت، برخی از ایالت ها بیش از 45 روز تاخیر داشتند، در حالی که برخی دیگر مطالبات را سریعتر پرداخت کردند. آنچه همچنین جالب است این است که در آندرا پرادش، آروناچال پرادش، راجستان، کارناتاکا، ماهاراشترا و تامیل نادو تمرکز ادعا وجود دارد. تحقیقات بیشتری برای درک اینکه چرا این مورد نیاز است.

ناچیکت مور: بحث تاخیر [in payments] نباید کاری با کشورهای فقیر یا ثروتمند داشته باشد. اینها پلتفرم های دارای فناوری هستند. واقعیت این است که، برای مثال، در منطقه شراوستی در UP، ظرفیت بیمارستان کافی وجود ندارد. این عامل این تفاوت هاست. در بیشتر حوزه‌های قضایی در سراسر جهان، بیمه‌گر موظف به داشتن کفایت شبکه است. این بدان معناست که نمی‌توانید یک طرح بیمه ارائه دهید، مگر اینکه بیمارستان‌هایی در این نزدیکی داشته باشید. این محدودیت در هند وجود ندارد، بنابراین شما می توانید یک کارت را به کسی پیشنهاد دهید، حتی اگر راهی برای آن وجود ندارد که برود و آن را مطالبه کند. و این یک کمبود کلیدی در بسیاری از ایالات شمالی و شمال شرقی است. و اینجاست که باید توجه کنیم. بعید است بخش خصوصی به بستر برود و بیمارستان بسازد. برای آینده قابل پیش بینی باید توسط بخش دولتی هدایت شود.

هزینه های بهداشتی هند از جیب خود کاهش یافته است، اما همچنان در حدود 47 تا 50 درصد است که بسیار بالاتر از میانگین جهانی است. آیا باید به سیستمی نگاه کنیم که در آن مراقبت‌های سرپایی، تشخیص و داروها نیز قابل پوشش باشد؟

ناچیکت مور:ما در برابر کردن PMJAY و مراکز بهداشتی و سلامتی با تلاش‌های دولت در بخش مراقبت‌های بهداشتی دچار اشتباه می‌شویم. بزرگترین جزء هزینه های مراقبت های بهداشتی، هزینه های دولت از طریق ایالت و مرکز است و چندین برابر بیشتر از آنچه این دو طرح انجام می دهند، است. اینها قرار است شامل مراقبت های سرپایی (OP) باشند: در واقع، بخش عمده ای از هزینه ها برای داروها و مراقبت های OP است. آیا دولت هایی (در دنیا) وجود دارند که بخش عمومی جداگانه ای با تامین مالی دولت داشته باشند و سپس یک لایه بیمه به آن اضافه کنند؟ من ندیده ام [this] زیرا به تکه تکه شدن چشم انداز کلی سلامت می افزاید. و این چیزی است که ما باید برای حل مشکل هزینه های خارج از جیب به آن بپردازیم.

آوانی کاپور: در طراحی فعلی و با توجه به هزینه مالی، ممکن است انتظار داشته باشیم که مدل فعلی PMJAY همه چیز را پوشش دهد. اما بسیاری از طرح‌های ایالتی جالب وجود دارد که از ارائه داروهای رایگان مراقبت می‌کنند: تامیل نادو و راجستان در تلاش برای ارائه نوعی از مراقبت‌های بهداشتی همگانی کار بزرگی انجام می‌دهند. هند از نظر مخارج از جیب خود در بین 189 کشور در رتبه 67 قرار دارد. همچنین، دولت اتحادیه قرار است 60٪ از بودجه PMJAY را اختصاص دهد، اما مقدار آن [it is] در واقع هزینه کمتر از این است. از برخی جهات، PMJAY برای مراقبت از آن طراحی شده است [healthcare cost] شوک، زیرا درمان های بستری می تواند هزینه زیادی نسبت به درمان های سرپایی داشته باشد. اما ما باید به جای اینکه آن را تکه تکه نگاه کنیم، به کلیت آن فکر کنیم.

دولت گفت که این گامی برای ارائه UHC است. آیا می خواهید استدلال کنید که مدل بیمه برای مسیر هند به سمت دستیابی به UHC صحیح نیست؟ آیا کشور دیگری توانسته است از طریق مدل بیمه به آن دست یابد؟

ناچیکت مور: مدل بیمه، اگر به طور محدود به این صورت تعریف شود که پول را از ارائه‌دهنده جدا می‌کند، و تخصیص‌های مبتنی بر بودجه نمی‌دهد، اما به ارائه‌دهنده می‌گوید که اگر عمل کنید، پس پول می‌گیرید – در هند، باور خودم این است که مدل بیمه، اگر منحصراً به بخش دولتی محدود می شود، می تواند تأثیر زیادی بر عملکرد آن، به ویژه در ایالات فقیرتر داشته باشد. این تقریباً تنها راهی است که بسیاری از کشورها مانند تایلند، ترکیه، ویتنام و اروگوئه UHC را تحویل داده‌اند. مدل فعلی هند دیگر مدل غالب نیست. این چیزی است که در مورد NHA/SHA برای من هیجان انگیز است – ما ظرفیت اجرای چیزی شبیه به این را داریم. اما شاید آنطور که شما در مورد بیمه فکر می کنید، که غرامت است، نخواهد بود: من یک ادعا می کنم، من بازپرداخت می کنم. این رویکردها راهی به سوی نتایج بد هستند. این خطایی است که Medicare/Medicaid در سال 1965 در ایالات متحده مرتکب شد – منجر به تورم گسترده در قیمت های مراقبت های بهداشتی شد. اما با تقسیم خریدار-ارائه‌دهنده، می‌توانم بگویم این تنها ایده‌ای است که می‌تواند ما را به جلو ببرد، اما اگر آن را فقط به بخش دولتی محدود کنیم و همه پول‌های چندگانه را با هم جمع کنیم.

آوانی کاپور: موافقم. فکر نمی‌کنم در طراحی فعلی‌اش، بیمه چیزی را که ما می‌خواهیم به دست بیاورد، که نه تنها هزینه‌های خارج از جیب را کاهش می‌دهد، بلکه تضمین کیفیت مراقبت نیز است. یک مقاله اخیر در مورد کشورهای با درآمد کم و متوسط ​​و بیمه سلامت بیان می کند که موضوع فقط این نیست که آیا یارانه های دولتی باید از طریق بیمه درمانی یا یارانه مستقیم به تسهیلات عمومی منتقل شود، بلکه این است که چگونه می توان به سیستمی رسید که در آن ساختارهای پرداخت مشخصی دارید و مکانیسم های غیر قیمتی که در واقع می توانند رفتار ارائه دهنده و همچنین انتخاب بیمار را تغییر دهند؟ در شکل فعلی، من فکر نمی‌کنم PMJAY ما را به آنجا برساند، مگر اینکه تمرکز بیشتری روی سیستم بهداشت عمومی داشته باشیم.

پادکست هندو پارلی را اینجا گوش کنید