سه مرکز بهداشتی اولیه مرتبط با این برنامه 30 تا 35 کیلومتر از بیمارستان منطقه بوواناگیری فاصله دارند و هواپیماهای بدون سرنشین حدود 8 دقیقه طول می کشند تا مسافت را طی کنند. | اعتبار عکس: ARRANGEMENT
پهپادهای مستقر در مراکز بهداشتی اولیه در روستاهای دورافتاده نمونه‌های خلط بیماران مشکوک به عفونت سل را حمل می‌کنند و برای آزمایش، تسریع در تشخیص و درمان به بیمارستان منطقه می‌رسانند.
در منطقه دورافتاده کوندامادوگو در منطقه یاددری بوواناگیری، افراد مشکوک به عفونت سل (TB) در رسیدن به بیمارستان منطقه برای آزمایش با موانعی روبرو هستند، یا به دلیل عدم آگاهی یا امکانات ناکافی حمل و نقل.
این وضعیت نه تنها سلامت خود را بدتر می کند، بلکه منجر به گسترش ناخواسته بیماری در جامعه می شود. با توجه به این موضوع، موسسه علوم پزشکی سراسر هند (AIMS-Bibinagar) یک پروژه هواپیمای بدون سرنشین را با هدف انتقال نمونه‌های خلط از مراکز بهداشتی اولیه از راه دور (PHC) به واحدهای سل و انتقال داروها از واحدها به PHCها در پروازهای برگشت انجام داده است. .
نمونه ها توسط کارگران ASHA که آموزش کار با پهپادها را دیده اند و در PHC مستقر هستند، در جعبه یخ در پهپاد قرار می گیرند. هنگامی که پهپاد به واحد سل می رسد، کارکنان آموزش دیده نمونه ها را خارج می کنند. یکی از کارگران ASHA گفت: «نمونه ها سه تا چهار روز ماندگاری دارند، اما پهپاد ظرف چند دقیقه پس از بلند شدن از PHC به واحد سل می رسد.
این پروژه هواپیمای بدون سرنشین بخشی از ابتکار عمل گسترده‌تری است که توسط شورای تحقیقات پزشکی هند (ICMR) با عنوان «مطالعه امکان‌سنجی استفاده از پهپادها در حمل و نقل نمونه‌های خلط و داروها تحت برنامه ملی حذف سل در مناطق قبیله‌ای و تپه‌ای یاددری» تأیید شده است. منطقه Bhuvanagiri Telangana.’
پهپادها که در دسامبر گذشته به AIIMS-Bibinagar رسیدند، از 14 دسامبر تحت پروازهای آزمایشی قرار گرفتند. عملیات منظم هواپیماهای بدون سرنشین برای انتقال نمونه های خلط در 3 ژانویه سال جاری، پس از تایید افسر پزشکی و بهداشت منطقه (DMHO)، اداره پلیس آغاز شد. و وزارت هوانوردی کشوری مدیر اجرایی AIIMS-Bibinagar Vikas Bhatia گفت که عملیات پهپاد توسط آژانس هواپیماهای بدون سرنشین TSAW، Noida مدیریت می شود.
سه خلبان، دو پهپاد
در حال حاضر، سه خلبان هواپیماهای بدون سرنشین دو پهپاد، یکی با ظرفیت حمل بار 8 کیلوگرم و دیگری با وزن 15 کیلوگرم را اداره می کنند. محقق اصلی پروژه بوشان کمبل گفت که هر پهپاد بردی بین 60 تا 70 کیلومتر دارد و پس از آن باتری ها باید دوباره شارژ شوند.
پهپادها در حال حاضر به سه PHC در منطقه بوواناگیری – Bollepally، Kondamadugu و Bommalaramaram – متصل هستند و تحت واحد TB در بیمارستان منطقه Bhuvanagiri قرار دارند. این PHC ها 30 تا 35 کیلومتر با بیمارستان فاصله دارند و پهپادها حدود 8 دقیقه طول می کشند تا مسافت را طی کنند. PHCها در Varkatpally و Munipampula تحت واحد سل Ramannapet نیز بخشی از این شبکه هستند.
یکی از محققین این پروژه ویدیا گنجی گفت که آنها با موفقیت حدود 150 نمونه خلط را تا 9 فوریه 2024 حمل کرده اند و به روستاییان مشکوک به سل ساکن در مناطق دسترسی و تندا کمک های اساسی کرده و از هزینه های سفر غیرضروری و تاخیر در تشخیص سل صرفه جویی کرده اند.
“پهپاد بزرگ”
سه کارگر معتبر فعال سلامت اجتماعی (ASHA) از PHCهای مرتبط تحت برنامه “Drone Didi” در دانشگاه کشاورزی پروفسور جایاشانکار تلانگانا، حیدرآباد، با همکاری آکادمی آموزش هواپیماهای بدون سرنشین ماروت آموزش دیده اند.
آنیتا، یکی از کارگران ASHA از Kondamadugu PHC، گفت: “ما یک برنامه آموزشی نه روزه جامع را در آکادمی گذراندیم و پس از تکمیل، مجوز پرواز پهپاد را از اداره کل هوانوردی غیرنظامی (DGCA) با اعتبار ده سال دریافت کردیم. ”
آقای Vikas Bhatia گفت خلبانان با تجربه در حال حاضر پهپادها را هدایت می کنند، اما کارگران ASHA به آنها کمک می کنند تا در آینده نزدیک کنترل را به دست بگیرند. ICMR قصد دارد این پروژه را در چند ماه آینده گسترش دهد، روستاهای دورافتاده بیشتری را به واحدهای سل یا مراکز سل ناحیه‌ای متصل کند، از فناوری هواپیماهای بدون سرنشین برای به حداکثر رساندن مزایای خدمات مراقبت‌های بهداشتی برای جوامع روستایی و حاشیه‌نشین و دستیابی به اهداف “Viksit Bharat” استفاده کند. و ‘TB Mukt Bharat’،” او افزود.