این مطالعه نشان می دهد که خطر قابل توجهی حتی در عفونت اولیه دنگی نیز وجود دارد

در هند، بنگال غربی، اوتار پرادش، پنجاب، هاریانا، دهلی، گجرات، کرالا، کارناتاکا و تامیل نادو به عنوان مناطقی که بار بالایی برای عفونت دنگی دارند شناسایی شده‌اند. فایل | اعتبار عکس: GRN Somashekar

یک مطالعه منتشر شده جدید نشان می‌دهد که عفونت‌های اولیه ویروس دنگی بخش قابل‌توجهی از موارد بیماری شدید و مرگ و میر را تشکیل می‌دهند که این باور رایج در حال حاضر را زیر سوال می‌برد که بیماری شدید دنگی عمدتاً ناشی از عفونت‌های ثانویه دنگی است.

دنگی یک عفونت ویروسی است که توسط ویروس دنگی (DENV) ایجاد می شود و از طریق نیش پشه های آلوده به انسان منتقل می شود.

بیمارانی که برای اولین بار با هر نوع DENV آلوده می شوند، به عنوان موارد عفونت اولیه دنگی شناخته می شوند. بیمارانی که قبلاً توسط DENV دیگری آلوده شده بودند و سپس با عفونت سروتیپ جدید مواجه شدند، به عنوان موارد عفونت ثانویه دنگی شناخته می شوند.

مطالعه منتشر شده در طب طبیعت اخیراً تجزیه و تحلیل موارد شدید دنگی را در گروه بزرگی از کودکان در هند انجام داد و دریافت که بیش از نیمی از آنها را می‌توان به عفونت اولیه و نه ثانویه نسبت داد.

Anmol Chandele، رهبر گروه مرکز بین‌المللی مهندسی ژنتیک و بیوتکنولوژی (ICGEB) – برنامه واکسن Emory در ICGEB دهلی نو، هند، با همکاری دانشکده پزشکی Emory، آتلانتا، ایالات متحده، موسسه علوم پزشکی سراسر هند (دهلی) و آکادمی ملی علوم بهداشت سنت جان، (بنگالور) مقاله ای را در مورد “بیماری شدید در طول عفونت های ویروسی اولیه و ثانویه در جمعیت های اطفال” نوشتند.

“پیامدهای مهم”

این یافته پیامدهای بسیار مهمی برای سلامت عمومی در سراسر جهان و همچنین در توسعه و اجرای استراتژی‌های واکسن مؤثر و ایمن برای کنترل تب دنگی دارد. دکتر Chandele گفت: این یافته ها نه تنها در زمینه هند که بار بیماری دنگی قابل توجه است، بلکه در مقیاس جهانی بسیار مرتبط است زیرا ویروس های دنگی همچنان در سراسر جهان گسترش می یابد.

او می افزاید: «مطالعه ما نشان می دهد که عفونت های اولیه بخش قابل توجهی از موارد شدید بیماری و مرگ و میر را تشکیل می دهند.

افزایش موارد در هند

این مقاله خاطرنشان می کند که طی دو دهه گذشته، عفونت های دنگی در هند به شدت افزایش یافته است و این کشور اکنون یکی از بزرگترین موارد ابتلا به دنگی در جهان را دارد.

با چهار سروتیپ از ویروس دنگی، به طور معمول، بیماران دنگی به دو دسته تقسیم می شوند – یکی، آنهایی که برای اولین بار عفونت را تجربه می کنند، به عنوان عفونت های اولیه شناخته می شوند و کسانی که پس از مواجهه قبلی دوباره آلوده می شوند، به عنوان عفونت های ثانویه شناخته می شوند. مقاله توضیح می دهد.

به طور سنتی، باور غالب این بوده است که تنها عفونت‌های ثانویه خطرات قابل توجهی را به همراه دارند، که باعث می‌شود بیشتر تحقیقات در زمینه تولید واکسن و درمان روی این گروه متمرکز شود. اما اکنون به نظر می رسد که این تصور عمومی جایگاه خود را از دست داده است.

نویسنده اصلی می‌گوید: «این یافته نیاز به ارزیابی مجدد درک ما از تب دنگی و استراتژی‌های بکار گرفته شده برای مبارزه با آن را نشان می‌دهد.

بر اساس داده‌ها، هند یک سوم بار جهانی تب دنگی را شامل می‌شود و سازمان بهداشت جهانی (WHO) به عنوان یکی از چهار عفونت اصلی تهدیدکننده سلامت جهانی معرفی کرده است.

مناطق پر بار

در هند، بنگال غربی، اوتار پرادش، پنجاب، هاریانا، دهلی، گجرات، کرالا، کارناتاکا و تامیل نادو به عنوان مناطق پر بار شناسایی شده‌اند.

مقاله ای که در مجله پزشکی منتشر شده است لانست با عنوان “تجدید مجدد اپیدمی دنگی و تغییرات آب و هوایی در هند” اشاره می کند که بیماری دنگی در نیم قرن گذشته به دلیل تجارت جهانی و مسافرت، شهرنشینی، رشد جمعیت و تغییر و تغییر آب و هوا و غیره به طور پیوسته افزایش یافته است.

بروز دنگی در دهه های اخیر به طور چشمگیری در سراسر جهان افزایش یافته است، به طوری که موارد گزارش شده به WHO از 505430 مورد در سال 2000 به 5.2 میلیون در سال 2019 افزایش یافته است. اکثریت قریب به اتفاق موارد بدون علامت یا خفیف هستند و خود کنترل می شوند و بنابراین تعداد واقعی موارد دنگی کمتر گزارش شده است. بسیاری از موارد نیز به عنوان سایر بیماری های تب دار به اشتباه تشخیص داده می شوند. هیچ درمان خاصی برای دنگی/دنگی شدید وجود ندارد و تشخیص زودهنگام و دسترسی به مراقبت های پزشکی مناسب تا حد زیادی میزان مرگ و میر دنگی شدید را کاهش می دهد.