ویروس دنگی توسط پشه های ماده، عمدتاً از گونه های مختلف، منتقل می شود معابد مصریان و به میزان کمتر، Aedes albopictus. پشه های Aedes aegypti در قفس دیده می شوند. تصویر فایل برای نمایش | اعتبار عکس: رویترز
جغرافیای عفونت دنگی که در سال 2001 به هشت ایالت محدود شده بود، در حال حاضر با کمبود حشره شناس، ناقل پیچیده تر، افزایش سفر و مشارکت عمومی کمتر از حد مطلوب برای جلوگیری از گسترش آن مواجه شد، در حال حاضر تمام ایالت ها و سرزمین های اتحادیه در هند را پوشش می دهد. . مقامات ارشد بهداشت گفتند که دنگی اکنون به آخرین سنگر کشور، لاداخ (با دو مورد در سال 2022) نفوذ کرده است.
با آماده شدن این کشور برای استقبال از بادهای موسمی جنوب غربی، که با افزایش بیماری های خاص، از جمله مالاریا، دنگی و زیکا همراه است، شورای تحقیقات پزشکی هند (ICMR) تایید کرد که جغرافیای عفونت دنگی رشد کرده است. در طول دو دهه گذشته، گسترش جغرافیایی قابل توجهی دنگی با افزایش 11 برابری و شیوع مکرر وجود داشته است. تعداد ایالت ها و سرزمین های اتحادیه که موارد را گزارش می کنند از هشت مورد در سال 2000 به همه افزایش یافته است. به گفته کارشناسان، مناطق روستایی تقریباً 32 درصد از کل موارد را در سال 16-2015 تشکیل داده اند و اکنون به 41 تا 45 درصد افزایش یافته است.
ویروس دنگی توسط پشه های ماده، عمدتاً از گونه های مختلف، منتقل می شود معابد مصریان و به میزان کمتر، Aedes albopictus. این پشه ها همچنین ناقل ویروس های چیکونگونیا، تب زرد و زیکا هستند.
در هند، زیکا از تعداد اندک در گجرات و تامیل نادو رشد کرد و اکنون از 11 ایالت (پنجاب راجستان، گجرات، مادهیا پرادش، اوتار پرادش، دهلی، ماهاراشترا، کرالا، جارکند، تلانگانا و تامیل نادو) گزارش شده است. سازمان بهداشت جهانی تخمین می‌زند که شیوع جهانی دنگی در دهه‌های اخیر افزایش یافته است و نیمی از جمعیت جهان اکنون در معرض خطر هستند.
ICMR گفت که این خطر ناشی از تب دنگی، که اکنون در بیش از 100 کشور بومی است، توسط عوامل متعددی از جمله تغییرات آب و هوا، افزایش شهرنشینی (جایی که محیط‌ها کنترل دما هستند) و افزایش مسافرت‌ها را تحریک کرده است. اما چه کمکی به پشه ها برای تبدیل شدن به جدیدترین آفت مقاوم شهری می کند؟
هیمت سینگ، از مؤسسه ملی تحقیقات مالاریا ICMR، خاطرنشان می کند که مشکلات در کنترل بیماری منتقله از طریق Aedes بسیار زیاد است. دکتر سینگ گفت: “عادت گاز گرفتن روزانه، گاز گرفتن های متعدد، دوره نهفتگی طولانی، حمل و نقل سریع، نگهداری تخم ها تا یک سال، پرورش ظروف، محیط زیست انسانی، تامین آب متناوب و مدیریت ضعیف زباله در محل های ساخت و ساز به این مشکل افزوده است.” .
با توجه به مقاله دولت مرکزی در مورد شیوع دنگی در هند، ناقل دنگی با ناقل مالاریا بسیار متفاوت است و بنابراین، استراتژی های زیست محیطی به تنهایی کارساز نیستند. این، همراه با کمبود حشره شناسان در کشور، به گسترش دنگی کمک می کند.
مقامات ICMR گفتند که در کنار کار بر روی واکسن، آنها همچنین به دنبال افزایش آگاهی و ترویج پیشگیری، مشارکت مردم و استفاده از آخرین فناوری از جمله تصویربرداری ماهواره‌ای و هواپیماهای بدون سرنشین برای نقشه‌برداری از مناطق آسیب‌پذیر هستند.