زن متفکر در پارک | اعتبار عکس: مارتین دیمیتروف
تعداد فزاینده ای از مردم در بزرگسالی متوجه می شوند که اوتیسم دارند. این مورد به ویژه در میان زنان، با تعدادی از افراد مشهور – مانند مدل و ستاره واقعیت، کریستین مک گینس و مجری تلویزیون ملانی سایکس – تجربیات خود را در مورد تشخیص بزرگسالی به اشتراک می‌گذارند.
تشخیص اوتیسم در بزرگسالی می تواند فوایدی داشته باشد، اما برخی را به این فکر واداشته است که اگر زودتر متوجه می شدند زندگی چگونه بود. در آخرین مطالعه خود، بررسی کردیم که آیا تشخیص در سنین پایین تر با کیفیت زندگی بهتر در بزرگسالی مرتبط است یا خیر.
ما هیچ ارتباطی بین سنی که افراد تشخیص می‌دهند و احساسی که نسبت به زندگی‌شان داشتند پیدا نکردیم.
توضیح داده شده | چگونه می توانید بفهمید که فرزندتان اوتیسم دارد؟
برای انجام مطالعه خود، از 300 بزرگسال اوتیستیک خواستیم تا سنی را که در آن متوجه شده‌اند اوتیسم هستند و اطلاعات دقیقی در مورد سوابق خود، از جمله سن، جنس، قومیت، وضعیت روابط، درآمد، سطح تحصیلات و اینکه آیا سلامت روانی دارند را گزارش کنند. شرایط ثبت این جزئیات بسیار مهم بود زیرا همه با کیفیت زندگی مرتبط هستند.
ما همچنین سطح ویژگی‌های شخصیتی اوتیستیک خود گزارش شده شرکت‌کنندگان را اندازه‌گیری کردیم. تقریباً 43٪ از شرکت کنندگان مرد و حدود 90٪ از شرکت کنندگان سفیدپوست بودند. حدود نیمی از افراد نمونه ما در کودکی متوجه شدند که اوتیسم دارند، در حالی که نیمی دیگر در بزرگسالی متوجه شدند.
شرکت‌کنندگان سپس با پاسخ دادن به پرسش‌هایی که بر اساس مقیاس کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت احساس می‌کنند، احساس خود را در مورد زندگی خود ارزیابی کردند. برخی از سوالاتی که از آنها پرسیده شد عبارت بودند از: “تا چه اندازه زندگی خود را معنادار می دانید؟” و: “چقدر از حمایت دوستانتان راضی هستید؟”
همچنین بخوانید | هند به یک برنامه ملی در مورد اوتیسم نیاز دارد
نتایج ما تأیید کرد که سنی که یک شرکت‌کننده تشخیص داده شده یا از اوتیسم آگاه شده است (اگر خیلی جوان تشخیص داده شده باشد و بعداً توسط والدینش گفته شود) با کیفیت زندگی آنها در بزرگسالی ارتباطی ندارد. این درست زمانی بود که تأثیر عوامل دیگر در تحلیل ما در نظر گرفته شد.
تحقیقات ما همچنین به یک یافته غیرمنتظره منجر شد. زنان اوتیسم پس از محاسبه سن، کیفیت زندگی بهتری را نسبت به مردان گزارش کردند. ما مطمئن نیستیم که چه چیزی می تواند این یافته را توضیح دهد، بنابراین بررسی این تفاوت برای مطالعات آینده مهم خواهد بود.
در حالی که در سال‌های اخیر رشد بسیار مورد نیازی در تحقیقات مربوط به سلامت روان در زنان اوتیسمی وجود داشته است، این یافته نشان می‌دهد که ما نباید نیازهای مردان اوتیسمی را که ممکن است با سلامت روان خود درگیر هستند نادیده بگیریم.
توضیح داده شده | چگونه اوتیسم را غربالگری می کنید و شدت آن را ارزیابی می کنید؟
مطالعه ما همچنین حمایت بیشتری برای ارتباط بین اوتیسم و سلامت روان ضعیف ارائه کرد. افراد اوتیستیک که شرایط دیگری مانند ADHD، اضطراب یا افسردگی داشتند، کیفیت زندگی بسیار پایین‌تری نسبت به افرادی که هیچ نداشتند گزارش کردند. این نتایج نیاز به حمایت هدفمندتر و شخصی برای بهبود سلامت روانی و کیفیت زندگی افراد اوتیستیک را تقویت می کند.
یافته های ما همچنین نشان دهنده یک تغییر اساسی است که در تحقیقات اوتیسم مورد نیاز است. برای مدت طولانی، اوتیسم به عنوان یک بیماری دوران کودکی تصور می شد. بسیاری از مردم هنوز اینگونه فکر می کنند. چیزی که مردم ممکن است متوجه نباشند این است که برای مثال، اکثر افراد اوتیستیک در بریتانیا بزرگسالان هستند.
با پیر شدن جامعه، این الگو ممکن است در چند دهه آینده افزایش یابد. به این ترتیب، بهبود آگاهی در مورد اینکه اوتیسم فقط یک بیماری دوران کودکی نیست، مهم است. این تضمین می‌کند که هم تحقیقات و هم حمایت عملی بودجه متناسبی را دریافت می‌کنند، که در طول تاریخ برای بزرگسالان اوتیستیک فاقد آن بوده است. همچنین ممکن است به افراد بیشتری کمک کند تا حمایت مورد نیاز خود را دریافت کنند.
همچنین تمرکز بر روی برجسته کردن نقاط قوتی که بزرگسالان اوتیستیک ممکن است داشته باشند، و همچنین برای تحقیقات آینده حیاتی خواهد بود. مشکلاتی که ممکن است با آن روبرو شوند. این به شناسایی بهترین راه‌ها برای حمایت از افراد اوتیستیک در طول زندگی‌شان کمک می‌کند و فراتر از یک رویکرد یک‌اندازه مناسب برای مراقبت است.
فلورانس لئونگ، دستیار پژوهشی فوق دکتری، دانشگاه باث; لوسی آن لیوینگستون، مدرس روانشناسی، کینگز کالج لندنو پونیت شاه، دانشیار روانشناسی، دانشگاه باث
این مقاله از The Conversation تحت مجوز Creative Commons بازنشر شده است. مقاله اصلی را بخوانید.